Były dywany z trawy, zielone i żółte, twarde badylaki,
podgryzające kolana znienacka.

Były drzewa rosnące swoim sposobem, pale
broniące dostępu do źródła
labiryntem wici. Strzelały jak modlitwa gdzieś w górę.

​

w imię ojca, syna, ducha, zerknij na.

​

Były budynki z cegły, zarosłe brodą z przyrody, niepostrzeżenie podmywane deszczówką, zalegającą w koślawych rynnach. Krzyże w oknach rzucały cieniem na sylwetki uwięzione we mgle. Nadzieja na ozdrowienie po błysku w trzewiach.  

​

w imię ojca, syna, ducha, zerknij na.

​

Modlili się do mnie jak do anioła,
a ja wyszywałam jego imię na swetrze, piżamie i spodniach. Kaligrafia z muliny w kolorze dojrzałych jagód. 

On był tam ciałem. Nie należał do nikogo. Wklęsła postać, która opadła, by zostać schwytaną na zawsze w klatce.

​

w imię ojca, syna, ducha, zerknij na.

​

Płynął sztywno jasnym korytarzem,
pośród stołów, cerat, zasuszonych kwiatów.
Bose stopy odziane w pantofle z filcu, wymykały się kamiennej posadzce. Jakby nie miały z nią zgody.

Siadał odziany w piżamę haftowaną imieniem samotność, czasem w swetrze koloru błota.
Rysy niewzruszone, zastygłe w wosku ciszy.

​

w imię ojca, syna, ducha, zerknij na.

​

Wydatne blade kości, suche  zarysowane usta. Kościste palce odpalały popularne. Drżały.

Tylko oczy wołały intensywnie. Niebieski ton groził i wył.
Tonęły w przestrzeni, przegrywały walkę, to bystre, to nieobecne, to zdziwione. Jak szyby peryskopu uwięzionego wędrowcy. 

 

W imię ojca, syna, ducha, zerknij na.

​

W foliowych reklamówkach, zawinięte ziemniaki spały smacznie na talerzu, jeszcze ciepłe, otulone kocem i koszulą.
To dla ciebie. Mówiła babcia, w niedzielę. A potem matka, jego siostra. 

​

w imię ojca, syna, ducha, zerknij na.

​

Były spacery bezdźwięczne,
lekkie przechadzki w sennym letargu zamglonych ogrodów. Ścieżki okalane niekończącym konturem ścian. Mury nie miały ust, ale wiedziały, kto tu zostanie.

 

W imię ojca, syna, ducha, zerknij na zawsze.