Wiesz, ja piszę poezję. Nie. Ja piszę poezję. Nie. Piszę poezję.
Nie. Piszę.                         Nie piszę.

Jaka figlarna urodzajność odwiedziła moją plażę.
Pozorne pustaki rozkwitły brylantową myślą,  zmarniałe zamki z piasku wystrzeliły wprost do chmur wypchanych z wat.

Mewy o skrzydłach aniołów
wyszarpywały delikatne ciała zajęcy, zanurzając biel w karminowych łzach.

(Bez)sensowna ofiara kawalerii grzesznego ego
zamknie te gorzkie wrota.
Poupycha szpary i przecieki,
staruchom odda ciężkie przymioty. Komenda — mówię.

Kto by się spodziewał tej okrutnej wizyty, kiedy w kalendarzu wypełnione dni,
a tory miały swój ustalony pociąg.