szarpiesz mną, matko. to boli.

zupełnie jak oglądanie
twarzy człowieka, zrodzonego
z kobiety bezwzględnej.
kalka pośmiertnego wspomnienia mojej babki.

zły synuś. twórca na papierze,
demon strachu z prawdziwych iluzji.

miał swój portret na ścianie piwnicy. jako dziecko intrygowała mnie
linia akrylowa gęby,
kilka zawiasów, dwa rogi, wściekła czerwień. złość.

plugawe ślepia, mawiałaś, matko,
wskazując na obraz.

A ty, tato, miałeś być snem,

który przeminie,

a byłeś koszmarem na jawie,

który,

zamieszkał w chmurach bezpowrotnie.